VANDAAG MAKEN WE KENNIS MET DE BEGELEIDING VAN DE KABOUTERS
Woensdagavond, 7 uur. Het dalende zonnetje weet nog wat straaltjes tussen de bomen bij de schutterij te persen. Op het hoofdveld rennen de JO9 teams en de kabouters ieder op hun eigen afgebakende gedeelte in de rondte. In een hoekje traint ook de alweer wat grotere JO11. Hé, daar staat een groep volwassenen. Ik sluit me aan. Helemaal onopvallend ging dat niet want het bleken allemaal ouders te zijn van onze jongste talenten, de Kabouters. Ik viel daar behoorlijk uit de toon, alleen al qua leeftijd, eerlijk gezegd...
Ze waren aan het genieten van hun kroost en de manier waarop die hun eerste voetbalstapjes maakten op hun eerste voetbalschoentjes, in hun eerste voetbaloutfit. De training van deze groep werd gedaan door een vader en moeder, professioneel bijgestaan door twee spelers van de JO19! Aan die laatste twee vroeg ik na de training wat hun heeft bewogen om een groepje kinderen van 4, 5 en 6 jaar te begeleiden.
"Allereerst zijn er geen 4 jarigen bij" , zei de eerste jongen corrigerend. "Je mag pas na je 5e verjaardag bij de Kabouters. En terecht, want soms is het al moeilijk genoeg om met die kleintjes te werken. Soms luisteren ze voor geen meter". Hij zuchtte quasi vermoeid en liep breed lachend naar zijn maat, die net de ballen in een groot net deed.
Een van de leiders voegde me toe: "Super hè, dat die jongens de allerkleinsten willen helpen trainen. Maar de leiding van de jongste jeugdteams wordt natuurlijk door volwassenen gedaan. Het is bij Grashoek traditie dat per team één of meer ouders die taak op zich nemen. Ook voor die ouders begint het vrijwilligerswerk dus vaak bij de Kabouters. Vanuit de club is er speciaal een aanspreekpunt voor de leiding en ouders van de jongste teams. Die zorgt ervoor dat die ouders niet aan hun lot worden overgelaten. Hij "coacht" de leiders als het ware."
Inmiddels zie ik een jongetje dat heel hard tegen een reclamebord aan het schoppen is, met het gezicht op onweer. "Dat is Frenkie", zegt diezelfde leider. "Die moet zijn spanning even kwijt. Een hand op zijn schouder, een paar woorden, soms een knuffel, en alles is weer goed. Ook dat is een reden dat de teambegeleiding het beste door ouders gedaan kan worden. Die begrijpen dat veel beter."
Even dacht ik terug aan mijn eerste voetbalstappen als 8 jarige...
