Vandaag zijn we bij een thuiswedstrijd van het eerste
“Dan moet je ook eens bij ons vlaggeschip komen kijken”, werd me toegeroepen, “bij een wedstrijd van het eerste komt qua vrijwilligerswerk ook heel wat kijken”.
En daar ging ik, net als zoveel keren daarvoor trouwens, op de zondagmiddag naar een thuiswedstrijd van Grashoek 1. Bij de parkeerplaats aangekomen zag ik dat het al redelijk druk was. Tussen de bomen door waren de vrolijk wapperende vlaggen ook al met flitsen zichtbaar. In de verte hoorde ik muziek en ik kon net zien dat het scorebord al aanstond, 0-0. Hopelijk zou dat niet de eindstand zijn.
Achter de enorme hoeveelheid fietsen zag ik in een soort van bushokje twee personen staan die toegangskaartjes verkochten. Het goudgele programmaboekje krijg je er bij iedere thuiswedstrijd als bonus bij. Prachtig, met leuke èn nuttige informatie. Wist u trouwens dat een vrijwilliger van SV Grashoek géén toegang hoeft te betalen? Waarom denkt u dat ik deze stukjes schrijf? ;-)
Terwijl ik naar de kantine liep hoorde ik een omroeper de opstellingen van beide teams omroepen. Een klein uur later, tijdens de rust, zou ik de stem herkennen die dan de tussenstanden van de overige wedstrijden in de poule doorgaf.
Tussen de bedrijvigheid door zag ik een wat oudere man langzaam een rondje om het veld lopen. Het zouden meerdere rondjes worden...
Getooid in een geel-zwarte jas en voorzien van dito sjaal en pet maakte hij met vele bezoekers een praatje. In zijn handen had hij een soort bedieningspaneel. Later bleek dat deze meneer "op afstand" het scorebord bediende. Juist toen hij bij mij was aangeland werd ik aangesproken door twee jongelingen die mij een aantal lootjes wisten te verkopen. Toen ik mijn beurs wegstopte draaide ik mij weer om, maar de oude heer was verdwenen. Ik zag dat iemand met pen en papier hem verderop een vraag stelde. De schrijver van het wedstrijdverslag had wat achtergrondinformatie nodig over de jongeling die vandaag lichtelijk nerveus zijn debuut in het eerste maakte.
Wat zijn er toch veel mensen betrokken bij zo'n thuiswedstrijd, dacht ik, toen ik na 45 minuten de kantine opzocht. Om de bar en de keuken te ontlasten stonden ook nog twee vrijwilligers aan een aparte tafel koffie en thee in te schenken. Voorzien van mijn beker hete koffie en 'n lekker koekje werkte ik me tegen de stroom in weer aar buiten. Langs mij heen schoten nog een aantal heren de bestuurskamer in, de traditionele ontvangst van het bestuur van de tegenstander.
U moet weten: buiten is het onwerkelijk stil in de rust. Héérlijk, daar kan ik zo van genieten! Alleen een enkele wisselspeler is met zijn warming-up bezig, de wedstrijdgeluiden en het geroezemoes van het publiek zijn verstomd. Bijna iedereen is in de kantine. Je kunt zelfs de vogeltjes horen fluiten. Totdat keihard door de speaker schalt: "DE WEDSTRIJDBAL IS GEVALLEN OP LOTNUMMER 797, ROOOOZE".
